Wanneer is het genoeg?

Enough is a decision,

not an amount.

Alison Faulkner

Jep, ik weet het. Dit is één van die typische Pinterest quotes waarbij je mogelijks spontaan met je ogen gaat rollen.

Maar zoals dat gaat, bevatten die oneliners vaak wel enige vorm van waarheid.

Op het moment dat ik dit artikel schrijf, zitten we volop in het griepseizoen. En blijkbaar is het effectief een pittige versie dit jaar en swingen de ziektemeldingen momenteel de pan uit.

En toch merk ik hier amper iets van in mijn agenda. Annuleringen of no shows zijn er amper tot niet. En ja, dit was vroeger effectief wel wat anders.

Zijn mijn klanten dan misschien volledig immuun voor de griep en ware superhelden (en heldinnen)?

Ze hebben zeker heel wat eigenschappen van superhelden, maar die volledige immuniteit?

Het zou fijn zijn, maar neen helaas is dit niet het geval.

Typisch aan al die gedreven denkers is wel het blijven doorgaan, ook al heerst er één of ander vervelend virus in hun omgeving (of eigen lijf).

Verhalen van mensen die aan het werk gaan met een pamper (om die buikgriep niet te laten “winnen”) of een stevige sponsoring aan de farmaceutische industrie doen (Dafalgan en consoorten to the rescue!), zijn hier dan ook geen uitzondering.

En heel vaak wordt dit ook gewoon (onbewust waarschijnlijk) aangemoedigd door hun omgeving. Uitspraken in het genre van:

“op u kunnen we tenminste rekenen”

‘gij behoort tenminste tot de harde kern”

“nog effe op je tanden bijten en dan is ‘t weekend’

Uiteraard ongetwijfeld allemaal goed bedoeld, maar “opgeven” (want zo zien we luisteren naar ons lijf dan toch vaak) is dan plots absoluut geen optie meer. We zijn namelijk effectief onmisbaar geworden, dus blijven knallen tot die eerste vrije dag, weekend of jaarlijkse vakantie is dan de enige mogelijkheid.

En inderdaad, meestal vallen we effectief niet onmiddellijk om. Tenminste niet zolang we blijven doorknallen (hooray voor al die adrenaline!).

Maar hoe zit het met die vrije dagen, weekends, vakanties? Zijn die effectief zo rustgevend, inspirerend, voldoening gevend, … als gehoopt?

Nope, meestal allesbehalve. Het merendeel van die vakanties wordt gespendeerd aan … “UITZIEKEN”.

Al die pijntjes en virussen lijken dan vooral “en masse” aan het werk te gaan, net op het moment dat jij beslist hebt om eindelijk “de blok erop te leggen”.

Wat mij betreft, ga je die lofzang dus niet langer krijgen wanneer je weer maar eens een keer blijft doorknallen om toch maar “niemand in de steek te laten”. En ja, misschien zal je mij ook even horen klagen als ik mijn dierenarts niet onmiddellijk te pakken krijg of wanneer die lang gemaakte afspraak bij de tandarts last minute wordt geannuleerd. Eerlijk is eerlijk.

Maar je zal mij (en ongetwijfeld vele anderen met mij) nog meer horen klagen (of misschien is treuren hier correcter) als die dierenarts of tandarts er van “de één op de andere dag” (zo lijkt het voor die omgeving dan vaak toch) mee stopt.

En neen, niet omdat hij of zij de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, maar simpelweg omdat “het vuurtje opgebrand is”. Dat is immers effectief het lange termijn gevolg van altijd maar blijven doorknallen.

Zullen we dan van vandaag op morgen maar meteen het roer volledig omgooien?

Makkelijker gezegd dan gedaan en ook niet helemaal realistisch.

In vele sectoren is het allesbehalve evident om die zorg te dragen voor jezelf (ironisch genoeg vooral zelfs in de “zorgende beroepen”). De invulling van “genoeg” is bovendien bijzonder subjectief en daarin ligt meteen ook de valkuil bij al die gedreven (vaak erg gepassioneerde) mannen en vrouwen.

Dat tandje bijsteken kunnen ze allemaal heel goed. Zichzelf wegcijferen eveneens.

Alles om maar niemand in de steek te laten of te “falen”. Dat wordt immers van hen “verwacht” .. .

Maar opnieuw … op lange termijn werkt het AVERECHTS!

Korte, acute (nood)situaties? Geen enkel probleem om dat tandje bij te steken.

Standaard altijd maar doorknallen? Niet meteen het beste plan.

Tenminste niet als je impact en écht een verschil wil kunnen blijven maken (voor al die anderen).

Durf jezelf dus een keer de vraag stellen:

“Wanneer is het genoeg?“

En please, blijf bij die (buik)griep ook een keer in je bed (dat virus willen ook anderen niet van jou cadeau krijgen). En ja, ook voor die zorgende beroepen geldt het motto “practice what you preach” (of zeg je aan al die patiënten/ klanten/ cliënten van jou ook om vooral te blijven gasgeven als de alarmbellen afgaan?)!